6 Aralık 1933
Doğmuşum... İyi halt etmişim
39 İlk Okul:
Siyah önlük beyaz yaka.
Topluma ilk fiyaka.
44 Orta Mektep:
Soluk beniz kısa saç.
Umutlardan kıskaç
47 Lise:
Pembe hayaller, yeşil filizler.
Yorulmayan yorgun dizler.
Akademi 1950:
Renk deryasında renksiz yelkenli.
1955 Sahne:
Çile, para, para, çile.
Ne dilersen dile.
62 en büyük aşkım;
62 en deli gönlüm...
62 en... neyse...
Bindokuzyüz bilmem kaç;
Veda kara dünyaya.
Son tarihi bir bilseydim,
İşportacı olurdum
Hayatın anası tablamda.
Zeki Müren
İnsanlar gelir... İnsanlar gider... Kimi sessiz sedasız geçip giderken dünya sahnesinden; kimi hafızamızda, kalbimizde, yaşamımızda izler bırakır bilerek ya da bilmeyerek. İz bırakanları ru be ru tanıyor olman gerekmez. Cesur bir lideri, fırçası kuvvetli bir ressamı, sesi ruhuna işleyen bir şarkıcıyı, şiirlerini mırıldanmaktan keyif aldığın bir şairi, dürüst bir gazeteciyi hiç görmesen bile ailenden biri gibi benimsersin. Bugün doğum yıl dönümü olan Zeki Müren de bu insanlardan biridir. Benim yaş grubumdan olan kimseler ve onların anne babaları için evimizden biri gibidir
Zeki Müren. Tüm aileyi televizyon ekranının karşısına toplayandır, sesine aşık olduğundur, taş plaklardan dinlenendir, hüzünlü anlarına eşlik edendir, samimiyetiyle neşelendirendir, ışıltılı kostümleriyle hayran bırakandır. Farklı tarzına rağmen her kesimden insanın saygısını ve sevgisini kazanması sanıyorum birçok ileri geçinen ülkede bile rastlanmayacak bir durum.
82 yıl önce bugün Bursa'nın Tophane mahallesinde, ahşap bir evde doğar
Zeki Müren. (Baba tarafından Bursalı olduğum için bizde "Hemşehrim" diye anılması bu yüzdendir). Orta halli bir aileye mensup olan Müren'in babası kereste işiyle uğraşır. Annesi Hayriye Hanım -kendi deyimiyle- Fahriye Abla şiirinin kahramanının tıpatıp aynıdır. Babasının ilgisizliğinden şikayetçidir, annesiyle her zaman daha yakın olmuştur. Daha çok küçükken siyah defter kapaklarından plaklar kesip, üzerine renkli elişi kağıtlarından göbekler hazırlayarak üzerlerine kendi ismini yazan Zeki, gelecekteki hayatının sinyalini vermektedir. Şöyle söyler o günlere dair: "Karşı evdeki marangozun kızı kızamık çıkarıyordu, oğlu kim bilir hangi arsada topaç çeviriyordu. Ben de saksılara, fasulye sırıklarına, ısırganlara konser verirdim. Evet kiremitler vardı, duvardaki köfeke taşları, yerdeki çimenler vardı ya, onlar dinlesinlerdi beni".
Diğer çocuklara karışmamasının bir nedeni de ilkokula başladığı yıl takmaya başladığı yuvarlak gözlükleridir. Düşüp camlarını kırarsa gözüne batar korkusuyla her türlü sokak oyunu yasaklanmıştır. O zaten evde bez bebekleriyle, annesiyle, şarkılarıyla mutludur.
Güzel sesiyle, farklı tarzıyla çok ama çok özel bir sanatçı olan, bir dönem Türkiye'de herkesin kalbine dokunan Zeki Müren işte böyle adım atmış dünyaya. Doğum gününde, çocukluğundan anekdotlar hatırlayarak anmak istedim hemşehrimi. Aslında konuşacak, anlatacak, okuyacak, dinleyecek, hissedecek ne çok şey vardır onunla ilgili. İyi ki doğmuş! Doğması gerekiyormuş ki etkileyici sesiyle içimizi titretsin,
işte böyle yıllar sonra çocukluğuna dönüp hatıralara dalan bana ve akranlarıma hoş duygular hissettirsin. Ne dersiniz? Bu zorlu dünya, böylesi güzel insanların varlığıyla güzelleşiyor mu ancak?
Kaynak: İşte Benim Zeki Müren Sergi Katalogu, Yapı Kredi Yayınları, 2014
(Geçen sene düzenlenen harika bir sergiydi. Katalogu da enfes. Görünce kaçırmamıştım. Zeki Müren hayranıysanız ve elinizde yoksa edinmenizi tavsiye ederim. Sadece onun hayatına değil, bir döneme de ışık tutuyor.)
Doğmuşum... İyi halt etmişim
39 İlk Okul:
Siyah önlük beyaz yaka.
Topluma ilk fiyaka.
44 Orta Mektep:
Soluk beniz kısa saç.
Umutlardan kıskaç
47 Lise:
Pembe hayaller, yeşil filizler.
Yorulmayan yorgun dizler.
Akademi 1950:
Renk deryasında renksiz yelkenli.
1955 Sahne:
Çile, para, para, çile.
Ne dilersen dile.
62 en büyük aşkım;
62 en deli gönlüm...
62 en... neyse...
Bindokuzyüz bilmem kaç;
Veda kara dünyaya.
Son tarihi bir bilseydim,
İşportacı olurdum
Hayatın anası tablamda.
Zeki Müren
 |
| Görsel:İşte Benim Zeki Müren Sergi Katalogu |
İnsanlar gelir... İnsanlar gider... Kimi sessiz sedasız geçip giderken dünya sahnesinden; kimi hafızamızda, kalbimizde, yaşamımızda izler bırakır bilerek ya da bilmeyerek. İz bırakanları ru be ru tanıyor olman gerekmez. Cesur bir lideri, fırçası kuvvetli bir ressamı, sesi ruhuna işleyen bir şarkıcıyı, şiirlerini mırıldanmaktan keyif aldığın bir şairi, dürüst bir gazeteciyi hiç görmesen bile ailenden biri gibi benimsersin. Bugün doğum yıl dönümü olan Zeki Müren de bu insanlardan biridir. Benim yaş grubumdan olan kimseler ve onların anne babaları için evimizden biri gibidir
Zeki Müren. Tüm aileyi televizyon ekranının karşısına toplayandır, sesine aşık olduğundur, taş plaklardan dinlenendir, hüzünlü anlarına eşlik edendir, samimiyetiyle neşelendirendir, ışıltılı kostümleriyle hayran bırakandır. Farklı tarzına rağmen her kesimden insanın saygısını ve sevgisini kazanması sanıyorum birçok ileri geçinen ülkede bile rastlanmayacak bir durum.
82 yıl önce bugün Bursa'nın Tophane mahallesinde, ahşap bir evde doğar
Zeki Müren. (Baba tarafından Bursalı olduğum için bizde "Hemşehrim" diye anılması bu yüzdendir). Orta halli bir aileye mensup olan Müren'in babası kereste işiyle uğraşır. Annesi Hayriye Hanım -kendi deyimiyle- Fahriye Abla şiirinin kahramanının tıpatıp aynıdır. Babasının ilgisizliğinden şikayetçidir, annesiyle her zaman daha yakın olmuştur. Daha çok küçükken siyah defter kapaklarından plaklar kesip, üzerine renkli elişi kağıtlarından göbekler hazırlayarak üzerlerine kendi ismini yazan Zeki, gelecekteki hayatının sinyalini vermektedir. Şöyle söyler o günlere dair: "Karşı evdeki marangozun kızı kızamık çıkarıyordu, oğlu kim bilir hangi arsada topaç çeviriyordu. Ben de saksılara, fasulye sırıklarına, ısırganlara konser verirdim. Evet kiremitler vardı, duvardaki köfeke taşları, yerdeki çimenler vardı ya, onlar dinlesinlerdi beni".
Diğer çocuklara karışmamasının bir nedeni de ilkokula başladığı yıl takmaya başladığı yuvarlak gözlükleridir. Düşüp camlarını kırarsa gözüne batar korkusuyla her türlü sokak oyunu yasaklanmıştır. O zaten evde bez bebekleriyle, annesiyle, şarkılarıyla mutludur.
Güzel sesiyle, farklı tarzıyla çok ama çok özel bir sanatçı olan, bir dönem Türkiye'de herkesin kalbine dokunan Zeki Müren işte böyle adım atmış dünyaya. Doğum gününde, çocukluğundan anekdotlar hatırlayarak anmak istedim hemşehrimi. Aslında konuşacak, anlatacak, okuyacak, dinleyecek, hissedecek ne çok şey vardır onunla ilgili. İyi ki doğmuş! Doğması gerekiyormuş ki etkileyici sesiyle içimizi titretsin,
işte böyle yıllar sonra çocukluğuna dönüp hatıralara dalan bana ve akranlarıma hoş duygular hissettirsin. Ne dersiniz? Bu zorlu dünya, böylesi güzel insanların varlığıyla güzelleşiyor mu ancak?
Kaynak: İşte Benim Zeki Müren Sergi Katalogu, Yapı Kredi Yayınları, 2014
(Geçen sene düzenlenen harika bir sergiydi. Katalogu da enfes. Görünce kaçırmamıştım. Zeki Müren hayranıysanız ve elinizde yoksa edinmenizi tavsiye ederim. Sadece onun hayatına değil, bir döneme de ışık tutuyor.)