Geçen hafta sevgili arkadaşım Ayşe "Nostaljik Pazartesi" isimli bir etkinlik başlattı ve hepimizi davet etti. (Yazısı burada) Okunmayan eski yazıların tekrar gündeme gelmesi isteğiyle başlattığı bu etkinlik için Instagram'daki Throwback Thursday'den esinlenmiş ve güzel bir de isim bulmuş. Klavye başına oturduğum pazartesilerde katılmak isterim.
İlki bugün olsun. Bugün tekrar paylaşacağım geçmiş yazım, şimdiye kadar cevapladığım 2 mimden biriyle ilgili olacak. Buna sevgili Myna'nın geçtiğimiz günlerde beni mimlemesiyle karar verdim. Artık mim cevaplamıyorum aslında. Çünkü o havada olmadığım zaman yazmak istemediğimde karşımdakini kıracağımı düşünüyorum. Dolayısıyla sadece 2 kere yaptım ve tamamen vazgeçtim, devamlı irtibatta olduğum arkadaşlarım bunu biliyorlar. Myna yeni bir arkadaşım. Çok genç ve çok tatlı. "Mim etkinliklerine katılmıyorum ama Nostaljik Pazartesi gününde senin için eski yazımı yayınlayacağım" dedim:) Hem Ayşe'ye hem Myna'ya sevgilerimi yolluyorum, sizleri de Nostaljik Pazartesi'ye davet ediyorum efendim. (Ah bir de küçük bir hatırlatma: Yeni yıl hediyesi çekilişime katılım için yarın son gün). Linki burada.
Şimdi buyrunuz benim nostaljik yazıma:
TAKINTIM VAR MI?... YOK MU?... VAR MI?...
Sevgili deeptone mimlemiş beni. Beni ve birçok kişiyi. Bir önceki mimi yanıtlamaya fırsat bulamamıştım. Kendimi affettirmek için bunu hemen yanıtlıyorum. Ama uyarayım keyifli bir yazı olmayabilir. Şöyle ki..
Mim: Buyur buradan tanı...
Takıntıların var mı?
Yoksa "kim takar takıntıları, sallamışım dünyayı" modunda mı yaşarsın hayatı?
"Keyifsiz bir yazı olabilir" dememin sebebi, burada ballandıra ballandıra anlatacak takıntılarımın olmayışıdır. Var ufak tefek arızalarım ama çok şükür takıntı boyutunda değil. Benim de her kadın gibi dışarı çıkıp kapıyı kilitlediğim halde "acaba ütünün fişini çekmiş miydim?" diye eve geri dönmüşlüğüm oldu birkaç kere. Ama bence buna takıntı denemez. Peki benim niye takıntım yok? Çünkü takmamaya çalışıyorum. Aslında rahatlıkla takılacak bir insan olduğumu biliyorum ve takıntı sahibi olmamak için kendimi zorluyorum resmen. Eğer bir harekete takılacak gibi olduğumu hissedersem hemen uyarıyorum kendimi ve vazgeçiyorum. Çok ciddiyim. Vallahi obsesif olarak anılmaya hiç niyetim yok.
Ama şimdi bir dakika! Bak aklıma ne geldi durup dururken! Acaba takıntılı olmamaya takıntılı olabilir miyim? Bırak kendimi, oğlumun da takıntılı olmasını istemem ve en ufak şeyi kafaya takabilirim. Mesela birkaç sene önce oğluma gazeteden bir haber okuma gafletinde bulunmuştum. Haberde ellerin 20 sn. süreyle sabunlanmadıkça temizlenemeyeceği yazıyordu. Oğlum bunu kafaya takmıştı ve ellerini yıkarken saymaya başlamıştı. 20'ye kadar sayıyordu ve "ya temizlenmediyse" diye düşünüp bir 20 sn. daha sayıyordu. Ben tabii panik oldum ve hemen doktora götürdüm. Doktor "geçer, çok akıllı bir çocuğunuz var" dedi:) Hakikaten geçti. Doktor haklıymış:) Çok şükür şimdi hiç bir takıntısı yok ama çok korkmuştum. Evet ya!!! Ben takıntılı olma korkusuna takıntılıyım galiba!!! Bu mimi hazırlayan dostlar... Kendime dair bir gerçeğin farkına varmama sebep oldunuz gece gece:)
Ne olacak şimdi? Hadi bakalım!!!
Ne olacak şimdi? Hadi bakalım!!!
"Tamam Sezer! Sakin ol! Sakin! Sen takıntılı değilsin! Sen şahane bir insansın! Aklın fikrin yerinde! Mükemmelsin! Takıntılı değilsin! Takıntılı değilsin! Takıntılı değilsin!"