Geçen gün Orhun'la şöyle bir konuşma geçti aramızda:
- Oğlum, ben sana üniversitede şu bölümü tercih et desem, baskı yapsam ne derdin?
- Olmaz derdim.
- İşte benim oğlum! Senin böyle kararlı olman çok hoşuma gidiyor. Aferin annem!
- ??? Ne demek istiyorsun anlamadım ki? Ters psikoloji mi yapıyorsun?
:))) Ters psikoloji yaptığım falan yok tabii ki:) Hakikaten mesleği konusunda sadece bizim lafımızla hareket etseydi hayalkırıklığı yaşardım. Bir de şöyle bir durum var ki Orhun bana çok düşkündür, ona göre ben ne diyorsam doğrudur. Açıkçası anne kuzusu olacak, kendi yolunu çizmek konusunda zorlanacak diye korkuyordum. Fakat şimdi kendi kanatlarıyla uçmaya çok hevesli olduğunu görüyorum ve gururlanıyorum. Ben bu aşamada biraz zorlanacağım ama herkesin bireysel olarak kendini gerçekleştirmesi gerektiğinin bilincindeyim ve her zaman ona destek olacağımızı bilerek yolunu çizmesi için elimden geleni yapacağım.
Velhasılıkelam, üniversite sınavına giden yol ve arkasından neler geleceğinin düşüncesi pek stresli. Çocuğu küçük yaşta olanlar, bu senelerin kıymetini bilin, tadını çıkarın. Hakikaten bizden önce bu durumları yaşayanların da belirttiği gibi çocuğun büyüdükçe endişe de büyüyor. Allah hepsine huzurlu, sağlıklı ömürler göstersin.
Hava da güzeldi şansımıza, Ege güneşinin tadını çıkardık. Kuş gibi uçuverdi 3-4 gün. Şimdi gelsin LYS stresi:)
Bunlar dışında nasılım? Herkes gibi sokağa çıkarken tedirginim. Aylardır terör korkusu yüzünden İstanbul içinde doğru dürüst gezdiğimiz yok. İsteyip de katılamadığım etkinlikler de cabası. Çoğu kimse aynen benim gibi düşünüyor ama havaların iyice ısındığı şu günlerde eve tıkılmak imkansız olduğu için sokaklar hareketlenmeye başladı yine. Artık biraz huzur bulalım ama ya! Gerçi dün akşam yine -dile kolay- 8 şehidimizin olduğu haberini duymuşken huzurun yakın olduğunu düşünmek fazla iyimser bir hareket oluyor. Bilemiyorum. Ne diyeceğimi ne yapacağımı şaşırmış haldeyim. Bugünlerde böyleyim işte!