-tembel demeye dilim varmıyor- kafasına göre takılan bir blog sahibiysen vereceğin tavsiye böyle cumartesi gününe kalır:) Her duruma uygun söz söylemiş atalarımızdan yardım almam lazım.
O halde "Geç olsun da güç olmasın" diyeceğim. Ben yine de film tavsiyemi yapayım. Efendim, hafta içi Loving Vincent'ı izledik. Vizyona girmesini dört gözle bekliyordum, Orhun'un burada olduğu zamanlara denk gelmesi ayrıca keyif sebebiydi. Anne-oğul izledik Loving Vincent'ı.
Çok beğendik, duygulandık, binbir emekle hazırlanan animasyonda emeği geçenleri takdir ettik.
Filmin kahramanları Vincent Van Gogh'un tablolarında hayat bulan kişiler. Ve hepsi gerçek, hepsi sanatçının yakın çevresindeki isimler. Doktoru, postacısı, malzeme tedarikçisi, postacının oğlu, doktorun kızı, Auvers'de kaldığı pansiyonun sahibinin kızı vs.vs. Ve tabi ki çok sevdiği kardeşi Theo. Vincent'ın hayatından, tablolarından fırlayıp gelmiş bu insanlar sanatçı hakkındaki duygusal bir animasyon filmin oyuncuları olmuşlar. 100'den fazla ressam Vincent'ın tablolarını kullanarak çizmiş sahneleri. Kimi sahneler oyuncular oynadıktan sonra üzerine çizim yapılarak oluşturulmuş. O yüzden animasyon da olsa bazı karakterler tanıdık gelecek size. Yalnız Vincent'ın hayatında önemli bir figür olan Doktor Gachet ile Game Of Thrones'tan tanıdığımız Jerome Flynn'ın benzerlikleri inanılmaz. Yerinde bir seçim olmuş. Teknik konusunda bilirkişi olmasam da bir seyirci olarak onca ressamın çizim yapması, çizimlerin birleştirilip şahane bir hikayeye bağlı kalarak montajın yapılması, her bir sahnenin Vincent'ın resimlerini hatırlatması bana son derece başarılı bir iş gerçekleştirildiğini düşündürdü. Tekniği bir kenara bırakacak olursak, film konusuyla da şahaneydi. Vincent'ın intiharı üzerinden ilerliyordu. İntihar mı etti? Öldürüldü mü? İntihar ettiyse sebebi neydi? Senarist kadar biz seyirciler de düşündük ve film ilerlerken bu konu hakkında defalarca fikir değiştirdik. Vincent'ın çevresindeki kimi insanı çok sevdik, kiminden nefret ettik.
Sanatçıyı çok seven, Theo'ya yazdığı onlarca mektubu taşıyan postacı Joseph Roulin ve oğlunun, Vincent'ın ölümünden iki yıl sonra gerçekleştirdikleri diyaloglarla başladı film. Postacı, sanatçıdan kalan son mektubu Theo'ya götürmesi için oğlunu görevlendirdi. Oğul Roulin bu işe hevesli değildi, Vincent'ı beceriksiz bir zavallı olarak görüyordu. Öyle ya da böyle yola çıktı, Theo'nun Vincent'tan altı ay sonra öldüğünü öğrendi ve yönünü Doktor Gachet'ye çevirdi. Sanatçının öldüğü Auvers'e giderek onu tanıyan herkesle konuştu. Roulin, Vincent'ın duyduğu derin yalnızlığa, doğuştan gelen hassasiyetine tanık olup fikirlerini değiştirirken, bunun zaten böyle olduğunu bilen biz seyirciler, sanatçı adına bir kez daha hüzünlendik. Görüntülerle, konusuyla, sanatçının nokta atışı yerlerde kullanılmış sözleriyle bizi sarıp sarmaladı bu film. Vincent'ın isteği, içindeki derin hassasiyetin eserlerinden okunabilmesiymiş. Film bunu sağlayıp sanatçının isteğini yerine getirmiş diyebiliriz.
Çok kişi biliyor ve bekliyordu bu filmi, yani aslında tavsiye etmek biraz yersiz. Benim hatırlatmak istediğim filmi seyretmek için çabuk davranılması gerektiği. Zira bu tip filmlerin vizyona girmesiyle çıkması bir oluyor. Kendisi ne yazık ki bir Recep İvedik olmadığı için haftalarca gösterilmeyecektir. Filmi izleyebileceğiniz salon sayısı da az. Yine de birini seçip gitmenizi tavsiye edeceğim. Pişman olmayacaksınız.