Instagram'ı sildik dedim lâkin sanal alemin hoş tarafları da yok değil:) O mecraya da fazla uğramaz oldum ama Facebook bugün bana 2 yıl öncesinden bir hatırlatma yaptı. Muhtemelen IG'de de paylaştığım bir fotoğrafı ve satırları önüme getirdi. Ben de o günlere gittim tabii. Orhun'un okuldaki ikinci yılının başıydı. Onun yerleşmesine yardım için yine Tallinn'e gitmiştik ve birkaç gün Airbnb'den kiraladığımız çok şirin bir dairede kalmıştık. 1800'lerde yapılmış kocaman ahşap bir binadaydı. Muhtemelen ilk günlerinden beri oda oda kiralanan bir evdi burası. Bizim dairemiz küçüktü ama iki katlıydı. Çok sıcak döşenmişti. Tallinn günlerimizde genelde uyanır uyanmaz dışarı çıkarız ve bütün gün gezeriz ama o evin havası farklıydı. Bu kez evde daha fazla vakit geçirir olmuştuk. Gezme işlerini kahvaltının sonrasına bırakmaya başlamıştık. O günlerde paylaştığım bu fotoğraf o kahvaltı masalarından birine ait.
Fotoğrafın altına şöyle yazmışım:
"Yaz başında açılan bavullar yine toplandı. Eksikler tamamlandı. Tecrübelerimizi de yanımıza alıp, bu sefer daha bilinçli gittik Orhun'un okul şehrine. Yerleştirdik, döndük. Gidip gelmelere, işe güce alışılır da özlem duygusuna alışmak zor. Neyse ki onun da sevgiden kaynaklanma gibi kurtarır bir tarafı var. İyi anne ve iyi baba olmak, çocuğunun kendi kanatlarıyla uçmasına izin vermeyi ve bu sırada yaşadığın endişeyi ona olumsuz şekilde yansıtmamayı gerektirir. Onu çok sevdiğini ve düşündüğünü, özlediğini hissettirmekle birlikte bu duyguları baskı aracı yapmamayı gerektirir. Biraz kendi kendime kafayı yiyeceğim günlerdeyim yani:) Toparlarım:) Çocuklar büyüyorlar ve kendi yollarını çiziyorlar. Bu aşamada kendini yalnız hissetmemek için kendine ait sosyal hayatının olması, meşguliyetlerinin olması çok önemli. Orhun doğduğundan beri nasıl 7/24 ilgide kaldığımı bilir yakınlarım. Bu arada kendime ait bir dünya yaratabildiğim için şanslı ve -mütevazı olamayacağım- çokça da becerikli sayıyorum kendimi. Herkese şiddetle tavsiye ederim. Çocuk, aile, arkadaşlar hep var olsunlar, çok olsunlar. Ancak sen de kendi içinde çok olmalısın. O zaman her şeyin daha dengeli, daha huzurlu olduğunu göreceksin"💕🍀
Orhun, az dersi kaldığı için bir süre yanımızda. Hasret günlerine daha birkaç ay var. Anladım ki bu gidip gelmeler zor ama fazlasıyla öğretici. Bir de... Doğru kullanınca sosyal medya epeyi sevimli :)
Fotoğrafın altına şöyle yazmışım:
"Yaz başında açılan bavullar yine toplandı. Eksikler tamamlandı. Tecrübelerimizi de yanımıza alıp, bu sefer daha bilinçli gittik Orhun'un okul şehrine. Yerleştirdik, döndük. Gidip gelmelere, işe güce alışılır da özlem duygusuna alışmak zor. Neyse ki onun da sevgiden kaynaklanma gibi kurtarır bir tarafı var. İyi anne ve iyi baba olmak, çocuğunun kendi kanatlarıyla uçmasına izin vermeyi ve bu sırada yaşadığın endişeyi ona olumsuz şekilde yansıtmamayı gerektirir. Onu çok sevdiğini ve düşündüğünü, özlediğini hissettirmekle birlikte bu duyguları baskı aracı yapmamayı gerektirir. Biraz kendi kendime kafayı yiyeceğim günlerdeyim yani:) Toparlarım:) Çocuklar büyüyorlar ve kendi yollarını çiziyorlar. Bu aşamada kendini yalnız hissetmemek için kendine ait sosyal hayatının olması, meşguliyetlerinin olması çok önemli. Orhun doğduğundan beri nasıl 7/24 ilgide kaldığımı bilir yakınlarım. Bu arada kendime ait bir dünya yaratabildiğim için şanslı ve -mütevazı olamayacağım- çokça da becerikli sayıyorum kendimi. Herkese şiddetle tavsiye ederim. Çocuk, aile, arkadaşlar hep var olsunlar, çok olsunlar. Ancak sen de kendi içinde çok olmalısın. O zaman her şeyin daha dengeli, daha huzurlu olduğunu göreceksin"💕🍀
Orhun, az dersi kaldığı için bir süre yanımızda. Hasret günlerine daha birkaç ay var. Anladım ki bu gidip gelmeler zor ama fazlasıyla öğretici. Bir de... Doğru kullanınca sosyal medya epeyi sevimli :)
