"...Sessizliği kırıyorlar. Gitar, öpücük, slogan, tezahürat, dans, şerefe, Metallica sesleriyle. Ki hiçbirinin ailesi de beğenmiyor, "Bu ne gürültü, kıs şunun sesini!" diyorlar. Diyedursunlar, seksenlerin çocuğu herhangi bir sese öyle muhtaç ki; bu gürültüde bir ritm tutturuyor kendine. Eğleniyor ve eğlendiriyorlar. Renksiz dünyaya renk katmaya çalışıyorlar, kanları pahasına değilse de gırtlakları pahasına. Yokluğun korkunçluğundan, varlığın kaosuna geçiyorlar. Kendileriyle gurur duyuyorlar. Sokağın son çocukları, sokakta bir hayat kurar oluyor. Hayretle izliyor herkes. Anlaşılmıyorlar, olsun, anlaşılmak derdinde değiller. Sokağa dönmek yetiyor onlara. Bir de sarhoş ve aşık olmak.
Güzel şeyler pek uzun sürmüyor işte. Seksenlerin normal çocuklarına, ellilerin birkaç dahi hippisi sataşıyor. Garajda keşfettikleri olmayan varlıklardan; hayali bir elmadan ve pencerelerden bahsediyor "Kapılar" ve "İşler" familyasının yaşlı serserileri. Seksenliler halinden vazgeçmek istemiyor ama direnmeyi de hiç bilmiyorlar. Ekranlar ve renkler cazip geliyor onlara; sokağın gürültüsünü nasıl da kolay terk ediyorlar. Aceleyle ekranların başına, kablolarla bağlı bilgisayarların önüne yerleşiyorlar. Tam da var oldukları ve var etmeye başladıkları anda; sesli ama sakince yok olmaya doğru yola çıkıyorlar. Hiç var olamadan; ebediyen yok olmayı seçiyorlar. Giderken arkalarından şımarık bir gülücük bırakıyorlar.:) O kadar..."