Çok yakınımdan birinin sağlık problemi nedeniyle canım sıkkındı birkaç gündür. Biraz toparlamaya ve olumlu düşünmeye başladım. Biliyorum, her şey iyi olacak.
Yeri gelmişken sağlıklı olmak adına bu ara neler yaptığımızdan bahsedeyim mi? Öncelikle birkaç ay önce eşimin sigarayı bıraktığını söyleyebilirim mesela. 19 yaşından beri püfür püfür içtiği sigarayı tamamen kesti. Nasıl oldu da yaptı ben de anlamadım. Daha önce iki kez denemişti ama olmamıştı. Yine başlayacağını düşünebilirsiniz ama ben bu sefer öyle olacağını sanmıyorum. Bu sefer çok farklı. Sigarasızlığın verdiği sinir daha az ve aklına devamlı sigara gelmiyor. Dışarıdan gözlemler olumlu, içeriden de iyi olduğunu söylüyor.
Sigaradan nefret ederim.Hiç içmedim. Yakın çevrenden birilerin içmesi de berbat bir şey. Sen içmiyorsan, içen yakınlarınla dışarıdaysan, geziyorsan onların sigara molalarına uymak zorunda kalırsın; buz gibi havada sırf onların bağımlılığına acıdığın için soğukta oturursun. Kapalı ortamda içiliyorsa da sigara dumanına maruz kalırsın. Evdeki ekstra sıkıntılar da cabası. Eşim balkona çıkıp içmek uğruna tülü yakmıştı da bildiğin delirmiştim:) Çok şükür hepsinden kurtulduk. Devamlı beraber olduğum çocukluk arkadaşım da bıraktı. İnanılmaz mutluyum. Orhun zaten içmiyor. Hasta olmaktan korkan bir yapısı olduğu için sigaraya yanaşmadı hiç, iyi oldu. Kısacası eşim bıraktıysa herkes bırakabilir arkadaşlar. Denemekten çekinmeyin, yılmayın.
Onun sigarayı bırakmasıyla ben de şekeri bıraktım:) Her gün içtiğim kahveye 5-6 şeker atıyordum. Ben de birden onu kestim. Benim için büyük bir adım. Tatlı şeyler yemeyi de minimuma indirdim. Yazın Orhun evdeyken birkaç kere sütlü tatlı yaptım ama o yokken hiç yapmıyorum. Ancak dışarıda arkadaşlarımla buluştuğumda kahvenin yanında ekler, ev yapımı kek vs. yiyorum. Onu da kısamam. Hayattan keyif almak da benim için önemli. Sohbet muhabbet sırasında kendimi kasmıyorum.
Zararlı alışkanlıkları kestik ya da minimuma indirdik, yiyecek porsiyonlarımızı azalttık. Bitti mi? Hayır, bitmedi:) Spora da başladık, salona yazıldık. Ben yarım yamalak gidiyorum ama onun bile faydası oldu. Başlangıçta kaç olduğunu asla söylemeyeceğim yağ oranımı düşürmeye başladım:) Yavaş yavaş kilo vermeye başlayıp, kas arttırdım.
Tüm samimiyetimle söylüyorum, spora başlamamın nedeni daha zayıf, daha fit, daha havalı olmak; daha genç görünmek değil. Yaş 40'ı geçtiği için az ve dengeli yemeyi, hareket etmeyi alışkanlık haline getirmek istiyorum. Sağlıksız, kilolu bir yaşlı olmak istemiyorum. O kadar kendine bakmayan bir annem var ki ona bakıp bakıp ders çıkarıyorum. Kendisine söylüyoruz, gazlamaya çalışıyoruz ama bizi dinlemiyor. Üzülüyorum ama bu konuda fazla yapabileceğim bir şey yok. O zaman ben de kendime pay çıkarırım modundayım.
Spor salonuna gidip gelmek aslında işkence. O ıslak kıyafetlerden hiç hoşlanmıyorum. Evde devamlı bir çamaşır yıkama durumları... Ne yazık ki orman içerisinde evimiz yok, hadi bırak ormanı ağaçlarla bezeli geniş yollarımız da yok, yakınımızda uygun yürüyüş parkuru da yok. Salona gidip gelmek ve bu sırada vakit harcamak zorundayız. Fakat şu an elimizden gelen bu.
Spor salonu havası ayrı bir hava:) Erkekler bunu daha çok takıyolar. Eşim kendine kıyafetler aldı, suluk, eldiven vs. takımlarını tamamladı. "Sana da alalım" dedikçe "Allah aşkına rezil gibi ter içinde kalıp geliyoruz zaten. Ne kıyafeti?" deyip reddediyorum. Yuvayı yapan her dişi kuş gibi tayt üzerine eski tişörtleri giyip gidiyorum:) Su şişem sporcu şişesi değil ama sevimli, cam bir şişe:) Erkekler bir acayip. Söyleyecek çok şey var da konuyu uzatmayacağım:)
Her şey kafada bitiyor diyorlar ya, çok doğru. Eşimin sigarayı bırakması; benim tatlıyı, gereksiz yemeyi kesmem; birkaç yıl önce başlayıp üşengeçlikten anında bıraktığım spor salonundan birkaç aydır bıkmamam hep kafada bitirdiğimiz şeyler. Böyle olmalı deyip devam ediyoruz. Zaman bu zamanmış. Artık tüm bunlardan keyif alıyoruz. Kesinlikle takıntılı değiliz. Kendimi sıkarsam, zorlarsam, illa iyi besleneceğim diye evde sirke yapmalara falan kalkarsam, arkadaşlarımla keyifli yemekler yemezsem mutsuz olurum. Her zaman organik yiyemem. O kadar zengin değilim, bahçem de yok. Organik gıda gittikçe azaldığına göre ve evrim denen bir durum olduğuna göre insan yapısının değişeceğini düşünüyorum. Ha bu demek değil ki sağlıksız besleniyorum. Elimden geldiği kadarıyla dengeli ve sağlıklı beslenip beslemeye çalışıyorum. Hani sağlıklı beslenme işini hastalık derecesinde kafaya takanlar var ya? Onlardan değilim. Bu devirde her bakımdan yorucu bir iş olduğunu düşünüyorum. Mottom: az ye, mümkün olduğu kadar organik beslen, hareket et ve olabiliyorsa stresten uzak dur. Stres önemli. Her olumsuzluğun başı. Uzak durmak çok zor. Olduğu kadar artık...
İşte böyle. Yaş arttıkça çok şükür olumlu anlamda kafaya bir şeyler dank etmeye başladı:) Buraya da yazayım ki vazgeçmeme sebebim olsun:)